|
فان پاتوق
پاتوقی برای همه با هر سلیقه ای ...
| ||||
|
لینک دوستان
|
در آن سراى که زن نیست اُنس و شفقت نیستدر آن وجود که دل مُرد مُرده است رَوانبه هیچ مبحث و دیباچهاى قضا ننوشتبراى مَرد کمال و براى زن نُقصانزن از نُخست بُوَد رُکنِ خانه هستىکه ساخت خانه بى پاىْ بست و بى بُنیانزن اَر به راهِ متاعب نمىگداخت چو شمعنمىشناخت کَس این راهِ تیره را پایانچو مِهر گر که نمىتافت زن به کوهِ وجودنداشت گوهرىِ عشق گوهر اَندر کانفرشته بود زن آن ساعتى که چِهره نُمودفرشته بین که بَرو طعنه مىزند شیطاناگر فَلاطُن و سُقراط بودهاند بُزرگبُزرگ بوده پرستارِ خُردىِ ایشانبه گاهواره مادر به کودکى بَس خُفتسِپس به مکتبِ حکمت حکیم شد لُقمانچِه پهلوان و چه سالک چه زاهد و چه فقیهشُدند یکسره شاگردِ این دبیرستانحدیثِ مِهر کُجا خوانْد طفلِ بى مادرنظام و اَمن کُجا یافت مُلکِ بى سُلطانوظیفه زن و مَرد اِى حکیم دانى چیستیکیست کَشتى و آن دیگریست کشتیبانچو ناخداست خردمند و کشتیش مُحکمدِگر چِه باک زِ امواج و ورطه و طوفانبِه روزِ حادثه اندر یَمِ حوادثِ دَهراُمید سَعى و عملهاست هم ازین هم ازانهمیشه دُخترِ امروز مادرِ فَرداستزِ مادرست مُیسّر بُزرگى پسراناگر رُفوى زنانِ نِکو نبود نداشتبِجز گُسیختگى جامه نِکو مردانتوان و توشِ رَه مَرد چیست یارىِ زنحُطام و ثروت زن چیست مِهر فَرزندانزنِ نِکوى نَه بانوى خانه تنها بودطبیب بود و پرستار و شحنه و دربانبه روزگارِ سلامت رفیق و یارِ شفیقبه روزِ سانحه تیمار خوار و پُشتیبانز بیش و کم زنِ دانا نَکرد روى تُرُشبه حرفِ زشت نیالود نیکْ مرد دهانسَمندِ عُمر چو آغازِ بد عِنانى کَردگَهیش مَرد و زمانیش زن گرفت عِنانچِه زن چِه مرد کَسى شد بُزرگ و کامرواکه داشت میوهاى از باغِ عِلم در دامانبِه رَسته هُنر و کارخانه دانشمتاعهاست بیا تا شویم بازرگانزنى که گُوهرِ تعلیم و تربیت نخریدفروخت گُوهرِ عُمرِ عزیز را ارزانکَسیست زنده که از فضل جامهاى پوشدنَه آن که هیچ نیرزد اگر شود عُریانهزار دفترِ مَعنى به ما سپرد فَلکتمام را بدریدیم بَهرِ یک عُنوانخِرَد گشود چو مکتب شدیم ما کُودنهُنر چو کَرد تجلّى شدیم ما پنهانبِساطِ اهرمنِ خودپرستى و سُستىگر از میان نَرود رَفتهایم ما ز میانهمیشه فرصت ما صرف شد درین مَعنىکه نرخِ جامه بهمان چِه بود و کفش فلانبراى جسم خریدیم زیورِ پنداربراى روح بُریدیم جامه خِذلانقُماشِ دَکّه جان را بِه عُجب پوساندیمبه هر کَنار گشودیم بَهرِ تَن دُکّاننَه رفعتست فَسادست این رویّه فَسادنَه عِزّتست هَوانست این عقیده هَواننَه سبزهایم که روییم خیره در جَر و جوىنَه مُرغکیم که باشیم خوش به مشتى دانچو بِگرویم به کرباس خود چِه غم داریمکه حُلّه حلب ارزان شُدهست یا که گراناز آن حریر که بیگانه بود نسّاجشهزار بار برازندهتر بُوَد خُلقانچِه حُلّه ایست گرانتر زِ حُلیت دانشچِه دیبه ایست نِکوتر ز دیبه عِرفانهر آن گروهه که پیچیده شد به دوکِ خردبه کارخانه همّت حریر گَشت و کتاننَه بانوست که خود را بزرگ مىشمردبه گوشواره و طوق و به یاره مَرجانچو آب و رنگِ فضیلت به چهره نیست چِه سودزِ رنگِ جامه زربفت و زیورِ رَخشانبراى گردن و دستِ زنِ نِکو پروینسَزاست گوهرِ دانش نَه گوهرِ اَلواننظرات شما عزیزان: موضوعات مرتبط: ، ، [ چهار شنبه 26 بهمن 1390 ] [ 9:41 ] [ ]
|
درباره وبلاگ  به وبلاگ فان پاتوق خوش آمدید . برای استفاده بهتر از وبلاگ از مرورگر فایرفاکس استفاده نمایید.
جست و جو
عضویت
خبرنامه
| ||
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وبلاگ:
چه مطالبی را افزایش دهیم ؟
